Jacek Bieliński z Collegium Civitas w Warszawie jest, w mojej opinii, jednym z najbardziej interesujących polskich socjologów młodego pokolenia. Jest zarazem jednym z niewielu, którzy doceniając wagę ilościowej analizy danych empirycznych rozwijają fundamentalnie ważne dla socjologii watki teoretyczne. W książce autor twórczo nawiązuje do tych nurtów nauk społecznych, które w centrum zainteresowania porządkiem społecznym stawiają relację jednostka – społeczeństwo, a zagrożenie dla tego porządku widza w sytuacjach, w których jedna ze stron tej relacji uzyskuje zbyt dużą („totalna”) przewagę nad strona druga. „Anomia” i „fatalizm” to w optyce badawczej Bielińskiego terminy opisujące takie sytuacje. Anomia – gdy społeczeństwo przestaje liczyć się dla jednostki; fatalizm – gdy społeczeństwo opresyjnie narzuca jednostce wszystko. Książka jest w obszarze polskiej socjologii publikacją unikalną i Mieści sie, moim zdaniem, w niewielu górnych procentach jej osiągnięć ostatnich lat.

Z recenzji prof. dra hab. Bogdana W. Macha

Podjęte przez autora kwestie, związane z deregulacja społeczna, są fundamentalne, mieszczą sie w tym, co Anglosasi nazwaliby sociological mainstream. Udanej rekonstrukcji konceptu Durkheima (a także innych wybitnych teoretyków) towarzyszy nie mniej udana i konsekwentna próba przełożenia ustaleń teoretycznych na język socjologii empirycznej. Samo badanie empiryczne, analiza i wnioski mogą być stawiane za wzór dobrej roboty. W odróżnieniu od większości socjologów empirycznych (tak usposobionych ilościowo, jak jakościowo), autor nie fetyszyzuje narzędzi badawczych, nie epatuje technicznym żargonem. Jego wywód jest wartki i ciekawy, skłania do namysłu, wręcz prowokuje do polemiki.

Z recenzji prof. dra hab. Aleksandra Manterysa