Niniejsze studium jest przykładem rzadko spotykanego świeckiego i interdyscyplinarnego spojrzenia na problematykę kaznodziejstwa w Kościele katolickim. Wygłaszanie homilii i kazańzostało potraktowane jako jedna z form komunikowania perswazyjnego, immanentnie wpisanego w relacje międzyludzkie w skali mikro- i makrospołecznej. Z uwzględnieniem elementów socjologii, psychologii i lingwistyki perswazji i propagandy, oraz homiletyki - autor formułuje wizję systemu komunikacji kaznodziejskiej. Następnie poddaje analizie homilie Jana Pawła II wygłoszone podczas pierwszej pielgrzymki do Polski (w 1979r.) dowodząc, iż są one przekazami par excellence perswazyjnymi.