W 661 roku Ali ibn Talib, kuzyn Proroka islamu Muhammada został zamordowany w Iraku. W 681 roku jego syn Husajn ginie w nierównej walce z oddziałami sannickiego kalifa Koło obecnego miasta Kerbela, także w Iraku. Zwolennicy Alego, Husajna i ich następców stali się z czasem inicjatorami największej schizmy w dziejach islamu – szyizmu…

Jednak są i tacy, którzy uważają Alego nie tylko za kuzyna Proroka, któremu – i jego rodzinie – należała się sprawiedliwie zwierzchność nad gminą muzułmańską. Dla alewitów – głównie Turków, Kurdów i Albańczyków – Ali jest kimś więcej. W nim i w jego działalności przejawia się sam Bóg. W trudno dostępnych wsiach górzystej Anatolii do dzisiaj tureccy i kurdyjscy chłopi witają jutrzenkę modlitwą i okrzykiem: „Ali wschodzi!”

W XII wieku na świeżo podbite przez Turków obszary Azji Mniejszej przybywa ze wschodu mistrz i cudotwórca – Harci Bektas Veli. Uczy koczujące jeszcze plemiona takiego islamu, jakiego chcą – nieortodoksyjnej mieszanki kultu świętych, szamanizmu, może nawet chrześcijaństwa i gnozy. Głównym patronem tego ruchu staje się Ali, w zasadzie dość obcy koczownikom, arabski bohater z niejasnej przeszłości. Nadają mi więc nową osobowość i reinterpretują znaczenie jego misji. Elitą zwolenników Alego (lewitów) staje się założone przez Haci Bektasa bractwo mistyczne – bektaszyci…