Książkę uważam za bardzo wartościową, wypełnia ona istotną lukę w naszej wiedzy o społeczeństwie współczesnego Iranu. Teoria konstruowania tożsamości zbiorowej, twórczo i krytycznie zastosowana do mniejszości zaratusztriańskiej Teheranu okazała się adekwatnym narzędziem badawczym, pozwalającym na pogłębiony opis kondycji tej nietypowej grupy.

Cennym elementem książki jest zwrócenie uwagi na wspólny zasób kulturowy, a zarazem obszar tożsamości irańskich zaratusztrian i muzułmanów, a także podkreślenie odpowiedzialności oraz roli sprawczej przywódców wspólnoty w kształtowaniu jej samoświadomości i tożsamości.

Z recenzji prof. dr hab. Anny Krasnowolskiej

Kilka poruszanych w książce kwestii uznałabym za kierunki badań o fundamentalnym znaczeniu dla współczesnej socjologii, a może nawet w większym stopniu dla współczesnej antropologii społecznej. Jednym z nich jest badanie rozlicznych zjawisk rozgrywających się w sytuacji społecznej marginalizacji grup, zarówno tych opartych na więzi religijnej, jak i zbudowanych na innych podstawach społecznych.

Zgadzam się w całej rozciągłości z opinią autorki, że przedstawiany i obecny w dyskursie światowym obraz Iranu, eksponując wyłącznie muzułmański charakter kraju, fałszuje w istocie rzeczywistość, gdyż pomija całkowicie religijne zróżnicowanie społeczeństwa irańskiego. Dlatego podjęcie tematu religijnej mniejszości – i to nie byle jakiej religijnej mniejszości, ale niezwykle istotnej dla perskiej (irańskiej) tożsamości – jest zadaniem, które przyjmuję z ogromnym uznaniem i aprobatą.

Z recenzji prof. dr hab. Ewy Nowickiej