Apologia nadziei stanowi próbę rekonstrukcji owej drogi, na której Józef Tischner szukał odpowiedzi na kryzys kondycji współczesnego człowieka. Z tej perspektywy książka niniejsza podejmuje analizę sporów Filozofa z marksizmem i tomizmem, przybliża jego koncepcję filozofii dramatu, a także rozświetla refleksję pedagogiczna autora Pracy nad nadzieją bliźniego. Nadzieja pojawia się jako konkretna propozycja swoistej, Tischnerowskiej „terapii” poprzez filozofię. Nie było celem filozofa znaleźć uznanie wśród akademickich myślicieli, „przepisujących traktaty filozoficzne”, separujących się względem wszelkiego pozafilozoficznego doświadczenia społecznego i sosobowego. Było nim raczej – konstatując fakt, iż „kryzyz nadziei jest kryzysem podstaw” – odpowiedzieć na fundamentalny kryzys człowieka.