Książka jest konsekwencją stwierdzenia, że przestrzeń miejska to społeczny produkt i jako taka jest zawsze ideologiczna. Pytania, jakie są w niej postawione, i wynikłe z nich rozważania odnoszą się do sposobów funkcjonowania oraz konsekwencji tej ideologiczności. Ideologia, jako główne pojęcie poddane reinterpretacji w tekście, widziana jest z perspektywy jej tworzenia w społecznych praktykach, związanych z życiem codziennym, infrastrukturą w mieście czy materialnością. Książka jest próbą praktycznego zastosowania „zwrotu przestrzennego” w naukach społecznych, co oznacza, że opiera się na zestawieniu i równoczesności, podstawionych w zamian tradycyjnie linearnej argumentacji. W nawiązaniu głównie do Lefebvre’a, Bourdieu i Boltanskiego wypracowuje koncepcje przestrzennej ideologii czy przemocy, wskazując zarazem możliwości opartej na przestrzenności krytyki społecznej w sytuacji, gdy „wszystko jest ideologiczne”.

Z przyjemnością czyta się książkę, która – eksplorując pogranicza kilku dyscyplin – nie rości sobie pretensji do interdyscyplinarności, przeciwnie – usiłuje znaleźć dla siebie miejsce na poziomie przestrzennie rozmieszczonych teorii wykorzystywanych w różnym trybie, także przez inne niż socjologia dyscypliny naukowe.

Książka Karola Kurnickiego jest bez wątpienia pracą inspirującą do przetestowania innych, nie mniej ważnych wniosków z badań dotyczących ideologii, ideologiczności, miejskości, miasta, uprzestrzennienia teorii oraz kilku jeszcze pojęć i zjawisk z powyższymi związanych. Zaproponowany w niej eksperyment przybliżania jest ciekawym zamierzeniem badawczym dla socjologów i filozofów, a szczególnie dla badaczy miast wychodzących od marksowskiej bazy, nadbudowy, ideologii i alienacji.

  Fragment recenzji prof. zw. dr hab. Ewy Rewers