Geografia prawna to kształtujący się od lat 80. XX wieku interdyscyplinarny nurt badawczy tworzony głównie przez prawników oraz geografów społecznych i kulturowych. Ten kierunek, będący odpowiedzią na tzw. zwrot przestrzenny w humanistyce, podejmuje problematykę relacji prawa i przestrzeni oraz ich wzajemnego konstytuowania się. W dotychczasowej polskiej literaturze zagadnienia związane z geografią prawną w zasadzie nie były obecne. Przestrzenny wymiar prawa jest pierwszą w Polsce pracą zbiorową im poświęconą. Autorzy łączą różne podejścia badawcze i zainteresowania oraz czerpią inspiracje i narzędzia analizy nie tylko z samej geografii prawnej, lecz także z innych dyscyplin oraz nurtów nauk społecznych i humanistyki traktujących o przestrzeni i miejscach.

Początkowe rozdziały poruszają zagadnienia uniwersalne, takie jak wykorzystanie map w badaniu prawa i zjawisk prawnych, wytłumaczenie zjawiska honoru przez kategorie przestrzenno-architektoniczne czy możliwości aplikacji wybranej teorii dotyczącej przestrzeni do analiz sali sądowej. W dalszej części książki autorzy podejmują rozważania nad przestrzennymi aspektami prawa obowiązującego poza Polską, odnosząc się do wielowymiarowości i nielinearności granic na przykładzie Palestyny oraz wydzielania w indyjskiej komunikacji zbiorowej miejsc dostępnych dla jednej płci. Końcowe rozdziały traktują o konkretnych zjawiskach i regulacjach w Polsce. Omawiają umiejscowienie ośrodków dla uchodźców, wytwarzanie przestrzeni i terytorium w społecznościach pasterskich, historyczny przykład przestrzennych implikacji wybranych regulacji Polski Ludowej oraz przestrzenne skutki zakazu handlu w niedziele. Analizy wymienionych zagadnień prezentują nowe możliwości badawcze wiążące się z byciem bardziej świadomym i wrażliwym na przestrzenne uwikłanie prawa.