Praca podejmuje problem ogromnej wagi: autor pyta jak to się dzieje, że historyczny sukces „rewolucji 1989 roku” prowadzi wkrótce potem do pogłębiającej się depresji społecznej, frustracji, obaw o przyszłość, nostalgii za okresem realnego socjalizmu, a w konsekwencji nasilających się protestów społecznych i ostatnio do sukcesu wyborczego partii odwołujących się do elektoratu niezadowolonych. Czemu i w naszym polskim przypadku działa ta prawidłowość, którą dostrzegł już Karl Popper, że „rewolucje prowadzą zazwyczaj do skutków przeciwnych do jakich pragnęli rewolucjoniści”.

Z recenzji prof. Piotra Sztompki

Punktem wyjścia rozważań Autora jest teoria traumy wielkiej zmiany autorstwa Piotra Sztompki, którą Długosz zastosował do regionu Podkarpacia i odniósł do zachodzących tam w ciągu ostatnich kilkunastu lat przemian i ich skutków. Choć empiria zebrana w tym regionie stanowi główny przedmiot analiz, region ten pełni funkcję swoistego laboratorium, miejsca, w którym w znacznym nasileniu występują zjawiska, obecne w skali całego kraju. Jest więc faktycznie praca Piotra Długosza studium polskiej transformacji, wnikliwym, a przy tym syntetyzującym ujęciem polskich przemian z pewnej perspektywy: z perspektywy ich „ciemnej strony” – doświadczenia traumy, czyli tzw. społecznych kosztów transformacji.

Z recenzji prof. Elżbiety Tarkowskiej